Διαδερμική Σπονδυλοπλαστική
Η τεχνική της διαδερμικής σπονδυλοπλαστικής εισήχθηκε στην καθημερινή κλινική πράξη το 1984 από τους Galibert και Deramond. Η τεχνική αφορά την απεικονιστικά καθοδηγούμενη, διαδερμική τοποθέτηση βελόνας εντός του σπονδυλικού σώματος και την υπό συνεχή ακτινοσκοπικό έλεγχο ενδοσπονδυλική έγχυση ακτινοσκιερού, πολυμερούς τσιμέντου. Λόγω της κλινικά και βιβλιογραφικά τεκμηριωμένης επιτυχίας της μεθόδου, τα τελευταία χρόνια, οι ενδείξεις συνεχώς διευρύνονται. Οστεοπωροτικά και τραυματικά κατάγματα, μεταστάσεις, πολλαπλούν μυέλωμα, λέμφωμα πλείστες παθολογικές καταστάσεις που προκαλούν συμπτωματική αστάθεια των σπονδυλικών σωμάτων αντιμετωπίζονται με τη διαδερμική σπονδυλοπλαστική.
Η βασική ένδειξη της τεχνικής είναι η μείωση του άλγους που επιτυγχάνεται αφ’ ενός με την σταθεροποίηση του σπονδυλικού σώματος και αφ’ ετέρου, επί ογκολογικού υποστρώματος, με την εξώθερμη αντίδραση του πολυμερούς η οποία δρα συνεργατικά για την περαιτέρω τοπική καταστροφή του όγκου.
Το πολυμερές γεμίζει κάθε κάταγμα και ακολούθως το συνέχει. Οι ιδιότητες του πολυμερούς αυξάνουν την ακαμψία και την ενδυνάμωση του σπονδυλικού σώματος απέναντι σε πιεστικά φαινόμενα. Έτσι επανακτάται τρόπο τινά η αρχιτεκτονική ακεραιότητα του σπονδυλικού σώματος και η μείωση του άλγους.
